#นึกว่าเสือ #เด็กบ้านสวน
เป็นอีกเรื่องที่เกิดก่อนผมจะลืมตามาดูโลก เมื่อกว่า 60 ปีที่แล้วในสวนของย่าที่คลองบางเขนครับ
เป็นเรื่องสั้นๆที่พ่อผมเล่าให้ผมฟัง ด้วยความคิดถึงตัวละครทั้งสามในเรื่องนี้
สมัยนั้นหนังสือพิมพ์หรืออะไรต่างๆยังไม่ได้เข้าไปถึงบ้านทั่วทุกหลังคาเรือนเหมือนยุคสมัยของผม (ยุคนี้ก็คงเป็นข่าวจากโซเชียล มีเดีย) ข่าวคราวหลักๆต่างๆก็ฟังเอาจากวิทยุ หรือหาอ่านกันตามหนังสือพิมพ์ในร้านรวงทั้งหลายอย่างร้านกาแฟนั่นแหละฮะ
เรื่องความล่าช้าของข่าวบางประเภท อย่างผลการแข่งขันกีฬาต่างประเทศเมื่อก่อน กว่าจะทราบผลก็เลยไปสองสามวันแล้วนั่นแหละ นั่นถือเป็นเรื่องปกติ
แต่ข่าวที่ไปเร็วกว่าวิทยุหรือหนังสือพิมพ์ก็คือ ‘ข่าวลือ’
ข่าวลือ เรื่องโจรร้ายแหกคุก หรือสัตว์ร้ายหนีหลุดออกมาจากกรงในสวนสัตว์ หรือบ้านเศรษฐีคหบดีที่เลี้ยงไว้ มีอยู่เป็นระยะๆ
ในช่วงนั้น มีข่าวลือว่ามีเสือหลุดออกมาเพ่นพ่านในละแวกสวน
อาแก่ ซึ่งเป็นลูกคนที่ 8 น้องสุดท้องของพ่อผม (พ่อเป็นลูกคนที่ 5 ) พ่อเล่าให้ฟังว่า อาแก่เป็นคนตาแหก ขี้ตื่นตกใจกว่าพี่น้องทั้งหลาย ขณะนั้นเป็นนักเรียนมัธยมแล้ว เดินท่อกเข้าไปในสวนร่มครึ้ม เพื่อช่วยย่าของผม ( ซึ่งก็คือแม่ของอาแก่นั่นแหละ ) รดน้ำทำสวนเป็นปกติ
พลันสายตาก็ไปเห็นอะไรบางอย่างที่มีสีดำเข้ม และลวดลายสีเหลือง กำลังโยกเยก ยงโย่ยงหยก อยู่บนต้นไม้
ไม่ทันดูให้ดี อาแก่ก็แหกปากลั่น ว่า “มีเสือหลุดมาในสวน!…มีเสืออยู่ในสวน” พร้อมวิ่งไปหา ป้าสำราญ พี่สาว ผู้ซึ่งเป็นลูกคนที่ 2 ของย่า ที่เดินเข้าไปในสวนด้วย ป้าได้ยินดังนั้น ก็ไม่ฟังอีร้าค่าอีรม ฉุดมือ อาแก่ วิ่งหนีเสือที่ว่า ลากถูลู่ถูกังกันขึ้นบ้านปิดประตูหลบซ่อนอยู่
จนมารู้กันทีหลังว่า ‘เสือ’ ที่อาแก่เห็นน่ะ คือ ย่า ที่ใส่เสื้อลายดอก เกิดเปรี้ยวปากอยากกินหมาก จึงไปปีนเก็บหมากจากต้นหมากที่ไม่สูงมาก
ทำให้อาแก่ และป้าสำราญ กลายเป็นที่หัวเราะขบขันของพี่ๆน้องๆ ถึงความตาแหกกันไปหลายวันทีเดียว
อาจเป็นเรื่องที่ไม่มีเนื้อหามากมายอะไร ท่านผู้อ่านก็ดูภาพเพียงเล่นๆเอาสบายตาก็แล้วกันนะฮะ
ส่วนผมเขียนเรื่องนี้ด้วยความคิดถึงและระลึกในพระคุณของท่านทั้งสามคนในเรื่องนี้ที่จากไปหลายสิบปีแล้ว
‘ย่า’ เป็นคนที่รักผมมาก คอยป้อนข้าว ป้อนปาท่องโก๋จุ่มชาร้อนให้กินเสมอตอนผมยังเล็ก คอยให้เหรียญบาทผมไปซื้อรูปลอกไอ้มดแดงวี 7 ที่ผมยังจำรูปมันได้จนถึงวันนี้และมีชายผ้าถุงให้ผมจับเดินต้อยๆในยามเด็กไม่รู้ความ
‘ป้าสำราญ’ เป็นคนที่เอื้อเฟื้อให้ครอบครัวผมไปปลูกเพิงอยู่ในสวน ตอนไม่มีที่ซุกหัวนอนและพ่อเพิ่งมีงานทำ และยังแบ่งสวนในเรื่องราวทั้งหมดที่ผมเคยเขียนมา ให้ครอบครัวผมมีผักผลไม้ไว้ขายมาใช้จ่ายเล็กๆน้อยๆ
‘อาแก่’ มักเอากับข้าวดีๆแปลกๆจากที่ทำงานแก มาแบ่งปันเจือจานให้ครอบครัวผมอยู่เสมอ
และพ่อก็คงจำเรื่องนี้มาเล่าให้ผมฟังอย่างขึ้นใจ ด้วยความคิดถึง แม่ พี่สาว และน้องชาย ของพ่อที่จากไปนานแล้วนั่นเอง
#เด็กบ้านสวน
📍www.indyreport.com