เรื่องนี้เกิดขึ้นขณะเดินเล่นไปตามเรือกสวน เจอเข้ากับเรือของพี่ๆจากบ้านป้าๆ สาวสี่ ช. พายเรือขนของใส่เข่งไปขึ้นที่ปากทางเข้าชุมชนสวน เราเลยลงไปช่วยขนเข่งผลไม้ขึ้นมาวางไว้ริมทางรอป้าๆเรียกสามล้อมาขนไปขายที่ตลาดนนท์
จากนั้น พี่ๆก็ชวนไปที่บ้านโดยสัญญาว่าจะให้ปลาสวยงาม อย่างปลาหางนกยูง ปลาสอด และอื่นๆ ที่พวกเขาเพาะไว้ขาย ด้วยความระริกระรี้เราโดดผลุงลงเรือแล่นเลาะไปตามคลองบางเขนย้อนกลับไปด้วยเลย
เมื่อเลี้ยวเข้าท่าน้ำบ้านแก โดยความใจร้อนอยากได้ปลา ไม่ทันรอให้เรือจอดสนิท เราลุกขึ้นคว้าหมับไปที่บันไดท่า ทันใดเรือก็เบนหัววาบออก จนเราอยู่ในท่าทางเก้ๆกังๆดังรูป
ท่านผู้อ่านคงนึกภาพหลังจากนี้ออก
วันนั้นไม่ได้เอาปลากลับบ้าน แต่ได้ผลไม้กับขนม หิ้วเดินกลับบ้านเต็มถุง พร้อมตัวครึ่งท่อนล่างที่เปียกปอนแฉะแหมะ
เหล่านั้นแค่เรื่องประกอบ ที่อยากเล่าก็คือ ช่วงนั้นเป็นตอนปลายยุค ของเหล่าพ่อค้าแม่ค้าในการพายเรือขายของให้ชาวสวนไปตามคลองบางเขนแล้ว
พ่อกับแม่เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อน มีทั้งเรือขายก๋วยเตี๋ยวเนื้อ ขายเป็ดพะโล้และก๋วยเตี๋ยวเป็ด เรือขายกาแฟและขนมอื่นๆ แต่ตอนนั้นเหลือเพียงเรือกาแฟโอเลี้ยงเพียงลำเดียว ที่ยังพายค้าขายอยู่ในคลองบางเขน หลังจากนั้นไม่นานก็มีการสร้างประตูน้ำ กั้นคลองบางเขนไว้จากแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งก็คือจุดจบของการค้าขายในลำคลองไปโดยปริยาย
📍www.indyreport.com