เมื่อก่อนฤดูกาลต่างๆมันไม่บิดเบี้ยวเพี้ยนผันเหมือนปัจจุบัน ฤดูไหนก็ฤดูนั้น จะร้อน ฝน หนาว ก็ ร้อน ฝน หนาว กันจะจะ ตรงๆ และเมื่อยามหน้าฝน ในบ้านสวน ฝนก็จะตกไม่ลืมหูลืมตา หลากหลายรูปแบบ ทั้งละอองน้ำยิบเป็นสายหมอก ฝนธรรมดา ฝนไล่ช้างที่เม็ดมหึมา
บ่อยครั้งที่ลำคลองท้องร่องไม่สามารถ รองรับปริมาณน้ำฝนที่ตกมาได้ ก็จะเอ่อล้นท่วมอกร่อง กลายเป็นบึงน้ำผืนย่อมๆ ถ้าเดินไม่ดีก็อาจเหยียบ ร่วงลงไปในลำคลองได้ เพราะไม่รู้ว่าตรงไหนเป็นดิน ตรงไหนเป็นน้ำ
ช่วงหลังฝนตกใหม่ๆ กลิ่นหอมของพื้นดินระอุขึ้นมาอวลในจมูก ใบไม้เขียวชะอุ่ม อบร่ำบรรยากาศไปด้วยความชื้นเย็น บางครั้งอาจเห็นปลาช่อน หรือปลาหมอ แถกขึ้นมาตามพื้นดินเพื่อหาอาหาร แมลงตัวเล็กๆ บนอกร่องเสียด้วยซ้ำ ช่วงนี้แหละถ้าเราเข้าไปในสวน เดินอย่างเงียบๆ และตั้งใจฟัง จะได้ยินเสียงร้อง ของเหล่า กบ เขียด ปาด อึ่งอ่าง และคางคก ร้องประสานกันมาดังระงม
ตั้งแต่เสียงทุ้มกว้างของอึ่งอ่างที่คลานต้วมเตี้ยมตามพื้นดิน เสียงแหลมเล็กของเขียดใบไม้ตัวสีเขียวที่ชอบเกาะตามใบกล้วยและใบบอน เสียงกบ ที่ลอยคออยูในคลองและโดดหนีไปมายามคนเดินผ่าน ร้อง อ๊บ อ๊บ เป็นจังหวะสม่ำเสมอราวกับใช้เมโทรโนมในการช่วยนับจังหวะ ปาดที่เกาะคาคบไม้เพื่อขึ้นไปไข่ห้อยไว้ตามกิ่งไม้เพื่อรอน้ำฝนชะไข่ลงไปในลำคลองที่เสียงแหลมสูงเป็นจังหวะสั้นๆกังวานลึก ไปยันเสียงของคางคก ที่เสียงรัวสม่ำเสมอกัน ราวกับเป็นฉากหลังของพื้นเสียงของตัวอื่นๆ
เวลาเราทำเสียงดังรบกวนสักครั้งหนึ่ง เสียงสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำเหล่านี้ก็จะเงียบเสียงพร้อมกัน เงียบจนเราแทบหูอื้อ ราวกับการกล่าวโทษของนักดนตรีที่จะหยุดการแสดงเมื่อผู้ชมผู้ฟังทำเสียงรบกวนไม่ให้เกียรติ
บ่อยครั้งในชีวิตปัจจุบันของเราที่ไปชมงานดนตรีในสวน ตามสวนสาธารณะหลายๆแห่งที่เค้าจัดกัน มันงดงาม ไพเราะ สดชื่น และให้พลังงาน แต่กระนั้นก็ยังไม่มีดนตรีในสวนครั้งไหนที่พาเราไปสู่ความสงบ ได้เท่ากับดนตรีในสวนของเหล่านักดนตรีครึ่งบกครึ่งน้ำ ในอดีตนั่นเลย
📍www.indyreport.com