ในสวนเรามีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง ขอใช้ชื่อว่า น. ละกัน ชาวบ้านเล่าว่าแกมีอาการทางจิต บางครั้งก็ถึงขั้นอาละวาดไล่เอามีดฟันคน เคยไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชและคาดว่ากินยาอยู่
แกมักเดินท่อมๆไปตามถนนแคบๆในเรือกสวนของชุมชนเล็กๆของเรา สายตาจ้องไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย ไร้จุดโฟกัส ที่น่ากลัวคือแกมักชอบหิ้วตระกร้า และมีดพร้าด้ามใหญ่ติดมือไปไหนต่อไหนด้วยเสมอ จึงเป็นที่หวาดกลัวของชาวบ้านและเด็กๆมาก โดยเฉพาะเวลาเดินไปแล้วเห็นแกเดินสวนมาแต่ไกล เราต้องหาที่หลบไปตามข้างทางหรือเข้าสวนคนอื่นไปรอให้แกผ่านไปก่อน และต้องทำเนียนๆด้วยเพราะกลัวแกรู้และโกรธเอา
บ้านแกอยู่ตรงข้ามกับสะพานยาว เป็นสะพานที่มีเรื่องเล่าน่ากลัวมากมาย (ไว้วันหลังจะเล่าให้ฟังเนาะ) ตรงนั้นจะร่มครึ้มด้วยเป็นลำคลองค่อนข้างใหญ่ มีกอไผ่สีสุกขึ้นสองกอใหญ่ๆ บังแดดจนแสงผ่านลงมาได้อย่างขมุกขมัว
หน้าทางเข้าบ้านแก มีมะไฟต้นใหญ่ขึ้น แบบมะไฟกาวางน่ะ ที่ว่ากาวางเพราะเปรี้ยวมากจนกาไม่กินต้องวางทิ้ง แต่เด็กๆอย่างเราก็ชอบนะ อะไรกินได้ก็กินมันหมดแหละ เวลาเดินผ่านแล้วจะเก็บต้องดูลู่ทางให้ดี ว่า ยาย น. ไม่ได้อยู่แถวนั้นอย่างแน่นอน เราถึงกล้าเก็บน่ะ
แต่พอโตขึ้นเราก็ทักทายยกมือไหว้แกเหมือนที่เราไหว้ชาวสวนทั่วๆไปแหละ แกก็ตอบรับด้วยรอยยิ้มจางๆ และเราก็หายกลัวแกตั้งแต่นั้นมา
จนเราสงสัยว่าที่บ้าน่ะ ยาย น. หรือตัวเรากับเหล่าชาวบ้าน ที่หวาดกลัวแกไปเองกันแน่