ชชช
🔴 เรื่องนี้เขียนด้วยความคิดถึงอาจส่วนตัวไปหน่อย
บ้านอาแก่ อาแก่เป็นน้องคนสุดท้องของพ่อ บ้านอยู่ใกล้ๆกับบ้านป้าและบ้านเรา อาแก่มีลูกอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเราซึ่งเรียนที่เดียวกันด้วยคือโรงเรียนวัดพลับพลาศิริวิทยา ของครูใหญ่สุนิตย์ โรจนะรัตน์
ที่บ้านอาแก่มีสมาชิก 6 คน ย่า อาแก่ อาน้อย หมู กบ เขียด ความจริงตอนเขียดซึ่งเป็นน้องสุดท้องเกิด ย่าได้ย้ายไปนอนป่วยอยู่บ้านอาแป๊ด ที่อยุธยาแล้ว แต่ถ้าพูดถึงบ้านนี้ เราก็นึกรวมไปถึงย่าเสมอ
อาแก่ชอบปลูกและเพาะพันธุ์ต้นโป๊ยเซียน และเป็นคนสอนวิธีผสมดอกโป๊ยเซียนให้ได้เม็ดไปเพาะเป็นสีใหม่ๆกับเรา อีกอย่างเราชอบไปนั่งดูอาแก่ลวกและถอนขนไก่หลังจากเชือดแล้วเพื่อเอาไปทำกับข้าวด้วย อาน้อยตัวผอมบางอุ้ม เขียดที่เป็นน้องสุดท้องในรุ่นอยู่ปลายท่าน้ำ
ปลายท่าน้ำนี่จะมีมะกรูด 2 ต้น ที่ทุกบ้านเวลาจะต้มยำทำแกงต้องมาเด็ดใบมะกรูดจากสองต้นนี้ ท่าน้ำบ้านอาแก่เป็นที่ชอบของเด็กๆเพราะมีบันไดลงไปชานอาบน้ำที่แช่อยู่ในคลอง เด็กๆชอบมานั่งแช่น้ำคลองบนชานอาบน้ำนี้
หมู กบ และเราชอบฟังละครวิทยุด้วยวิทยุทรานซิสเตอร์ของย่าที่ใช้กระบอกถ่านไฟฉาย นั่งฟังกันอยู่ชานบันไดบ้าน ละครเรื่องบ้านศิลาทราย เป็นเรื่องผีๆลึกลับน่ากลัว จำไม่ได้ว่าของคณะเกตุทิพย์หรือกันตนา
ย่านั่งพับพลูกินหมากอยู่ข้างบนชอบเรียกหลานไปนั่งตะบันหมากให้เพราะย่าติดกินหมาก ต้องมีเชี่ยนหมากอยู่ข้างๆเสมอ ย่าและอาแก่เป็นคนทำกับข้าวเก่ง ปัจจุบันบ้านนี้เหลือเพียง หมูกับกบ ย่า อาแก่ อาน้อย และเขียดได้จากไปนานแล้วแต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ในความทรงจำของเรามาจนบัดนี้
#เด็กบ้านสวน