บางครั้งสิ่งของเล็กๆน้อยๆก็เป็นกุญแจเปิดลิ้นชักความทรงจำที่สำคัญๆได้
‘ย่า’ เราจำหน้าที่ชัดเจนไม่ได้เพราะไม่มีรูปถ่าย รู้แต่ว่าตัวเองหน้าเหมือนย่า เพราะพี่ๆลุงๆป้าๆว่าอย่างนั้น
แต่สิ่งที่ทำให้นึกถึง ย่า ได้กระจ่างที่สุด ก็มี ปาท่องโก๋จิ้มชาร้อน เพราะย่ามักป้อนให้กินตอนเด็กๆ แกงมัสมั่นเนื้อแตกมันใสกิ๊งที่ย่าทำบ่อยๆ รูปลอกไอ้มดแดงที่ย่าให้เหรียญบาทใหญ่แล้วเราวิ่งไปซื้อ เนื้อเค็มที่เราเกาะชายผ้าถุงดูย่าทอด จนน้ำมันกระเด็นเข้าตา
และสำคัญที่สุดคือ หมากและเชี่ยนหมากของย่า เชี่ยนหมากจะประกอบด้วย หมากทั้งสดและแห้ง มัดใบพลู กระปุกใส่ปูนแดง กระปุกสีผึ้งไว้ทาปาก และกระปุกใส่ใบยาจืด ย่าเอาไว้ปั้นเป็นก้อนกลมๆ แล้วเอาไปเหน็บในกระพุ้งแก้ม
ตอนเด็กๆ ย่ามักชอบให้เราตะบันหมากให้กิน ย่าจะฝานหมากสด ตากแห้งไว้ เมื่อจะกินก็จะเอาแช่น้ำให้น่วม เอาใบพลูป้ายปูน ห่อหมากม้วนใส่ในตะบัน แล้วก็เป็นหน้าที่เราที่ตะบันๆๆๆหมากจนละเอียด ตอนที่กระทุ้งเอาหมากละเอียดออกจากตะบัน เสียงจะดังโพละๆ น่าสนุกมาก
เปลือกหมาก ย่าก็จะเอาด้ามมีดทุบๆให้นุ่มๆแบนๆ ไว้ขัดฟันด้วย
แต่ที่รักที่สุดคือกลิ่นสีผึ้ง และกลิ่นใบยาจืดอ่อนๆที่ติดคาอยู่กับกระปุกใส่ในเชี่ยนหมาก เราชอบเอามาดมเล่น และเมื่อได้กลิ่นทีไร ไม่ว่าที่ไหนก็จะนึกถึงย่าที่ใจดีและรักเรามากๆอยู่เสมอ ถ้าย่ายังอยู่ ป่านนี้ก็คงอายุ ร้อยกว่าปีแล้ว
เขียนตอนนี้แล้วคิดถึงย่า น้ำตาจิไหล😥